Archiwum miesiąca: maj 2013

Komisja Odznaczeń i Wyróżnień

Komisja Odznaczeń i wyróżnień sukcesywnie zwracała się do Zarządu Głównego Związku o przyznanie Odznaczeń i wyróżnień zarówno szczególnie zasługującym na wyróżnienie Sybirakom, jak i przedstawicielom Władz czy Osobom z różnych środowisk wspomagających działalność Związku Sybiraków. W okresie minionej kadencji przyznano 3 Złote Krzyże Zasługi, 1 srebrny Krzyż Zasługi oraz 42 Honorowe Odznaki Sybiraka.

Złote Krzyże Zasługi w 2008 roku otrzymali: pp. Olga Szerauc, Ewa Janowiec i Janusz Żuławski, przy czym Ewa Janowiec była zaproszona do Pałacu Prezydenckiego do Warszawy, gdzie wręczono jej Krzyż. Srebrny Krzyż Zasługi otrzymała p. Halina Łuczyńska, a Medal Pro Memoria otrzymał p. Roman Szablowski.

W okresie sprawozdawczym wystąpiono o nadanie Krzyża Zesłańców Sybiru 8 członkom naszego Związku. 24 sierpnia 2011 r. Wojewoda Małopolski p. Stanisław Kracik uroczyście wręczył Krzyże Zesłańców Sybiru 5 odznaczonym osobom.

Tego dnia u Wojewody Małopolskiego Odznaką Honorową Sybiraka zostały odznaczone osoby, które nie są członkami Związku, ale których działalność ma wielkie znaczenie dla funkcjonowania Krakowskiego Oddziału Związku. Honorową Odznakę Sybiraka otrzymał Wojewoda Małopolski p. Stanisław Kracik oraz 18 osób: pp. Hubert Chudzio, Andrzej Cichoń, Kazimierz Dymanus, Mariusz Graniczka, Maria Grochot, Andrzej Klita, Ferdynand Nawratil, Janusz Paluch ,Władysław Pancerz, Zdzisław Sochacki, Michał Śliwa, Antoni Wiatr, Elżbieta Wiesner- Sokólska, Stanisław Wilk, Zbigniew Witek, Tomasz Woźniak, Marek Żelazny.

Komitet Organizacyjny Budowy Tablicy Pamięci Sybiraków

Starania Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków o upamiętnienie w Krakowie losów Zesłańców trwały od szeregu lat. Na zebraniu sprawozdawczo – wyborczym w dniu 29 września 2007 roku prezes Związku Jan Grodzicki, przedstawiając informacje o wykonaniu uchwał i wniosków z poprzedniego zebrania podał do wiadomości, iż zamieszczenie Tablicy w pobliżu Wawelu nie jest możliwe, jak również na razie nie jest możliwe wzniesienie pomnika. Pomimo negatywnych decyzji nie zaprzestaliśmy prowadzenia działań w tym zakresie.

Przebieg naszych starań uwieńczonych, jak wiadomo, sukcesem był długotrwały i bardzo trudny, aczkolwiek na ogół spotykaliśmy się z życzliwością i zrozumieniem. Jednakże na przeszkodzie stały nie tylko przepisy m.in. konserwatorskie. Największym problemem był fakt, iż chodziło o ew. wzniesienie pomnika w Krakowie. Z całym szacunkiem dla innych, mniejszych miast, w których Sybiracy już zostali upamiętnieni, Kraków jest miastem niezwykłym, bogatym w zabytki, w liczne pomniki i w zasadzie nie ma tu już miejsca na takie upamiętnianie. Chyba, że w miejscu odległym od centrum. A nam zależało, by uczczenie pamięci Sybiraków i to wszystkich, nie tylko tych z lat 1939 – 1956, ale wszystkich, którzy w walce o niepodległość Polski na przestrzeni naszych dziejów przeszli katorgę Sybiru było w naprawdę godnym miejscu. Uznaliśmy, że umieszczenie Tablicy Pamięci w „sercu” Krakowa pod Wawelem obok Krzyża Katyńskiego – to miejsce najwłaściwsze.

I tu podjęliśmy dalszą niełatwą drogę starań. W najogólniejszym i bardzo skróconym zarysie przebieg ich był następujący:
O niezbędne wstępne zaakceptowanie decyzji i o zezwolenie na usytuowanie Tablicy Pamięci przy Placu Adama Studzińskiego pod Wawelem musieliśmy się zwrócić do: Prezydenta miasta, władz miejskich, samorządowych i wojewódzkich, do Wydziału Kultury i Dziedzictwa Narodowego UM, Miejskiej Komisji Urbanistyczno – Architektonicznej, a następnie o wstępną zgodę do miejskiego konserwatora zabytków, wojewódzkiego konserwatora zabytków, głównego architekta Miasta Krakowa i głównego plastyka Miasta Krakowa. Kolejne działania to wybór artystycznego projektanta i uzyskanie jego zgody na podjęcie się pracy. Problemem wydawało się nie do przebycia było znalezienie pracowni plastycznej (prowadziliśmy szereg pertraktacji) i opłacenie niestety wysokich kosztów wykonania wstępnego projektu, a potem końcowego zatwierdzonego. Wreszcie trudności częściowo zostały pokonane dzięki osobistym kontaktom z artystą rzeźbiarzem, profesorem Politechniki Krakowskiej Stefanem Dousą. Tu należy podkreślić, że Profesor Dousa oddany sprawom konserwacji zabytków na Kresach Wschodnich Polski z ogromną życzliwością ofiarował nam swą pomoc. Opracował bezinteresownie projekt wstępny i co najważniejsze wraz z małżonką, również artystą plastykiem, wspomagał w poruszaniu się w zawiłościach przepisów i uzyskiwaniu niezbędnych urzędowych, a zwłaszcza artystycznych i konserwatorskich akceptacji.

Prof. Dousa wraz z Panami Konserwatorami Zabytków Wojewódzkim i Miejskim zaproponowali i zasugerowali nam koncepcję uporządkowania przy tej okazji otoczenia Krzyża Katyńskiego i połączenie w artystyczną i monumentalną całość pamięć o Ofiarach Zbrodni Katyńskiej oraz ich rodzinach zesłanych na Syberię wraz z pamięcią o wszystkich Sybirakach.

Niestety ta koncepcja wywołała ostry sprzeciw Stowarzyszenia Rodzin Katyńskich i zmuszeni byliśmy z niej zrezygnować.

Dalsze formalności po wykonaniu projektu to: ponowna i ostateczna jego akceptacja oraz uzyskanie ponownie zgody kolejno wszystkich wyżej wymienionych władz po spełnieniu uciążliwych wymagań takich jak np. określone wymiary tablicy, kolor kamienia, tekst napisu. Dodatkowo okazało się niezbędne wyrażenie zgody na treść tekstu przez Pełnomocnika Wojewody oraz Komisję ds. Kombatantów, po czym dokonany został wybór wykonawcy. Kolejnym zaskoczeniem była konieczność podjęcia starań o uzyskanie zgody stałych i okresowych właścicieli ściany – muru okalającego kościół św. Idziego, parafii św. Idziego, Zakonu OO Dominikanów, który ostatecznie nie był potrzebny, natomiast okazało się, że mur podlega wynajmowi wieczystemu przez ENION i tu niemal od początku rozpoczęte starania wreszcie zostały zakończone pozytywnie podpisaniem umowy notarialnej. Spełnianie, częściowo tylko wymienionych, wymagań powodowało, że z konieczności kilkakrotnie przesuwany był termin poświęcenia Tablicy.

Zakończeniem starań była już tylko radość organizowania, aczkolwiek też nie bez różnych przeciwności nie tylko losu, uroczystości odsłonięcia Tablicy, opracowano i wydrukowano teksty foldera i programu uroczystości.

W dniu 17 września w 70 rocznicę napaści Związku Radzieckiego na Polskę odbyło się uroczyste poświęcenie Tablicy Pamięci Sybiraków przez JE Księdza Kardynała Dziwisza z udziałem dostojnego Komitetu Honorowego, wojewódzkich i miejskich Władz, Parlamentarzystów, zaproszonych gości, asysty wojskowej, harcerzy, młodzieży szkolnej, przedstawicieli prasy i obecnością licznie zebranych Sybiraków. W czasie uroczystości nastąpiło oficjalne przekazanie Tablicy pod opiekę Dyrekcji i uczniom Gimnazjum nr 1 im. Księdza Stanisława Konarskiego. Przebieg uroczystości został udokumentowany relacją filmową zrealizowaną przez ZET-FILM & HAF, a wykonaną przez panów Zbigniewa Iwaszuka i Krzysztofa Krzyżanowskiego.

Płyty zawierające wzruszający film dokumentujący przebieg uroczystości otrzymał każdy członek Związku Sybiraków, jak również Goście uczestniczący w poświęceniu Tablicy Pamięci Sybiraków w Krakowie.

Komisja Historyczna

W okresie czterech lat, licząc od VI Walnego Zebrania Wyborczego Oddziału Związku Sybiraków w Krakowie, to jest od września 2007 roku – Komisja Historyczna kontynuowała prace rozpoczęte w poprzednich latach. Główne kierunki działań to: prace wydawnicze, organizowanie wystaw, prelekcje, udostępnianie danych archiwalnych młodzieży akademickiej i szkolnej, współpraca z innymi organizacjami – wszystko zawiązane z tematyką zesłań syberyjskich.

Wyniki prac zespołu Komisji Historycznej w wymienionych tematach, w latach 2007-2011 są następujące.

1. Prace wydawnicze

Zespół redakcyjny przygotował do druku, opracował przypisy i wykonał korektę dwóch książek z serii „TAK BYŁO …SYBIRACY”, a mianowicie tomy 13 i 14 tej serii.

Tom 13 pt. „Oblicza Syberii” został wydany we wrześniu 2007 r. i zawiera wspomnienia siedmiu osób (Henryk Giluk, Stanisława Kaczmarczyk, Halina Kopeć, Antonina Korpetta, Antoni Ratyński, Zbigniew Szczepański, Bronisław Tomczyk); promocja ksiązki odbyła się 22.X.2007 roku w Śródmiejskim Ośrodku Kultury w Krakowie.

Tom 14 pt. „Deportowani na Wschód” ukazał się w druku w grudniu 2008 r. i są to wspomnienia pięciu osób (Aleksander Brzozoń, Maria Jankowska, Zofia Peschel, Edmund Wnukowski, Janina Złotnicka); promocja książki miała miejsce 30. I. 2008 r., również w Śródmiejskim Ośrodku Kultury. Za nieodpłatne użyczanie tego miejsca jesteśmy wdzięczni Dyrektorowi Ośrodka, P. Januszowi Paluchowi.

Te dwie ksiązki są przypuszczalnie ostatnimi jakie zdołaliśmy wydać. Całość dotychczasowego dorobku wydawniczego Komisji historycznej to 18 pozycji książkowych. Było to możliwe dzięki wielkiemu zaangażowaniu członków Komisji. Możliwość pokrywania kosztów druku zawdzięczamy dotacjom, jakie uzyskiwaliśmy na kolejne książki od Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa w Warszawie. Decyzje o każdorazowym przydzieleniu dotacji wydawał, życzliwy naszym działaniom, sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa – śp. Minister Andrzej Przewoźnik, który zginął w katastrofie pod Smoleńskiem.

2. Wystawy

Wystawa „Polacy na Syberii” przygotowana w 2003 roku we współpracy z Instytutem Pamięci Narodowej – 56 drukowanych plansz – może być łatwo przewożona i eksponowana w różnych miejscach. Za każdym razem członkowie Komisji Historycznej uczestniczą w wernisażach wystawy i oprowadzają zwiedzających. W omawianym okresie wystawa była prezentowana zarówno w Krakowie, jak i w innych miejscowościach, a mianowicie:
– Muzeum Regionalne w Myślenicach w Domu Greckim, wernisaż 19.IX. 2007 r.
– Galeria Krzeszowickiego Ośrodka Kultury w pałacu Vauxhall; wernisaż 26.XI.2007.
– Siedziba Narodowego Banku Polskiego Oddział Kraków, ul. Basztowa; wernisaż 28.II.2008 r.
– Biblioteka Gminna w Brzeźnicy (skrócona wersja wystawy – 18 plansz), wernisaż 11.XI. 2008 r.
– Spytkowice, Biblioteka (wersja skrócona), wernisaż 12.XII.2008 r.
– Polska Akademia Umiejętności w Krakowie, ul. Sławkowska 17, z okazji 70` rocznicy pierwszej deportacji Polaków na Syberię 10 lutego 1940 r., wernisaż 10 lutego 2010 r.
– z tej samej okazji ekspozycję przeniesiono do gmachu Urzędu Miasta na pl. Wszystkich Świętych (skrócona wersja wystawy), w kwietniu 2010 r.
– kopie części plansz wystawowych były wykorzystane na małej ekspozycji w Klubie ARKA w Uniwersytecie Rolniczym w Krakowie, w budynku przy al. 29 Listopada, otwarcie 11.IV 2010 r.
– na Plantach Krakowskich, jesienią 2010 roku była eksponowana część wystawy w formie powiększonych 19 plansz (wodoodpornych), co sfinansował Urząd Marszałkowski w Krakowie: wernisaż wystawy odbył się 29. VIII. 2010 r.; wystawa trwała do końca października.
– Biblioteka Miejska w Wieliczce – skrócona część wystawy; otwarcie podczas sesji pt. „ Wieliczanie na obczyźnie” w dniu 22.VI.2011 r.
-Biblioteka Miejska w Jaworznie – skrócona część wystawy, wernisaż 20.IX.2011

Oprócz wymienionych ekspozycji wystawy „Polacy na Syberii”, część naszych zbiorów archiwalnych (oryginałów) jest aktualnie pokazana na wystawie przygotowanej przez Centrum Dokumentacji Zsyłek, Wypędzeń i Przesiedleń w Muzeum Archeologicznym w Krakowie, ul. Poselska 3; wystawa będzie czynna do końca września, a jej otwarcie miało miejsce 6.VII. 2011 r. Tytuł wystawy : „Wyszli z ziemi niewoli”.

W oprowadzaniu po wystawach szczególnie zasłużył się członek Komisji Historycznej, p. Janusz Żuławski – m. in. dojeżdżał wielokrotnie do Krzeszowic, a również do Myślenic; w Myślenicach po wystawie oprowadzał też p. Leopold Walczewski.

3. Prelekcje

W minionym czteroleciu wygłoszono szereg prelekcji na temat zesłań Polaków na Syberię dla uczniów krakowskich szkół średnich, były to szkoły: Zespół Szkół nr 1 przy ul. Ułanów 3(2 odczyty), V Liceum im. Witkowskiego, Zespół Szkół przy ul. Rzeźniczej, Zespół Szkół Salezjańskich w Oświęcimiu (prelekcje wygłosiła Aleksandra Szemioth).

Ponadto w z Zespole Szkół Zawodowych „Budostal” prelekcję wygłosił p. Janusz Żuławski (5.XI.2008 r.).

Odczyty w szkołach mieli też inni członkowie Związku Sybiraków, z poza zespołu Komisji Historycznej, np. kilka prelekcji wygłosił p. Jerzy Koziński – w Szkole nr 56 przy ul. Fredry w Krakowie (VI i XII 2010), w łagiewnickim Towarzystwie Kultury i w Towarzystwie Stanisławowian także w 2010 roku. P. Zofia Kozińska w ramach współpracy z Kartą w zakresie historii mówionej nagrała wspomnienia w systemie CD.

W Zespole Szkół nr 1 na ul. Ułanów prelekcję wygłosił Jan Grodzicki we wrześniu 2010 r.

Zofia Ciesielska w okresie mijającej kadencji wygłosiła w Gimnazjum nr 1 cykl wykładów, w których uczestniczyło łącznie ponad 650 osób oraz w Liceum Ogólnokształcącym nr 5. Ponadto udzielała konsultacji uczniom krakowskich liceów startujących w konkursach na prace dotyczące losów Sybiraków oraz łagierników. W ramach współpracy z Kartą nagrała dla Archiwum Historii Mówionej płyty w systemach CD (AHM-404) oraz DVD (AHM_V_0052), uczestniczyła w 2008 roku w ogólnopolskim sympozjum nt. Znaczenia historii mówionej w odniesieniu do losów Sybiraków.

Podczas wernisaży wymienionych wyżej wystaw – były wygłaszane odczyty o tematyce syberyjskich zesłań, a więc w Krzeszowicach, w Myślenicach, w Brzeźnicy, w Spytkowicach, w Zatorze, w Wieliczce, w Jaworznie – wszystkie wygłosiła Aleksandra Szemioth.

Na otwarciu wystawy w Narodowym Banku Polskim prelegentem była Zofia Ciesielska.

Oprócz wymienionych odbyły się też prelekcje w Towarzystwie Przyjaciół Wilna, Fundacji kobiecej eFKA i w Klubie Gazety Polskiej (sierpień 2011 roku) – wszystkie wygłosiła Aleksandra Szemioth, która była też autorką szerszego wykładu pt. „Deportacje obywateli polskich na Syberię(…) po 17 września 1939 r.”, wygłoszonego na konferencji naukowej w Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie 26.IV.2010 r.

4. Kontakty z młodzieżą szkolną i akademicką

Materiały archiwalne Komisji Historycznej są udostępniane uczelniom i szkołom – młodzież może z nich korzystać (w siedzibie Komisji) i często to robi w celu opracowania tematów do wypracowań szkolnych i konkursowych (olimpiady historyczne). Studenci posługują się nimi w pracach magisterskich i doktoranckich.

Do bibliotek szkolnych przekazujemy nieodpłatnie komplety naszych wydawnictw, zwłaszcza z serii wspomnieniowej „Tak było … SYBIRACY” książki przekazujemy też do bibliotek publicznych przy okazji wystaw i prelekcji, a także za pośrednictwem Biblioteki Wojewódzkiej w Krakowie.

5. Współpraca z innymi organizacjami i mediami publicznymi

Komisja Historyczna stale współpracuje z Instytutem Pamięci Narodowej, ze Stowarzyszeniem Wspólnota Polska, z Towarzystwem Przyjaciół Wilna i Ziemi Wileńskiej, ze Stowarzyszeniem Rodzin Katyńskich i in.

W miarę możliwości zabiegamy o kontakty z mediami, dzięki czemu czasami ukazują się artykuły lub wzmianki na tematy syberyjskie w prasie krakowskiej (Dziennik Polski, Gazeta Krakowska) i w ogólno-krajowej (Nasz Dziennik), rzadziej nasze problemy mają odbicie w audycjach radiowych lub telewizyjnych – przy okazji rocznic.

W ostatnich miesiącach nawiązaliśmy współpracę z nowopowstałym przy Uniwersytecie Pedagogicznym przy poparciu Wojewody Małopolskiego w Krakowie – Centrum Dokumentacji Zsyłek, Wypędzeń i Przesiedleń. Instytucja ta ma rozległe plany i może być bardzo cenna dla utrwalenia wiedzy o represjach sowieckich w czasie II wojny światowej. Związek Sybiraków oferuje w tej dziedzinie wszelką pomoc i chęć współdziałania.

Zespół Komisji Historycznej składa się z następujących osób: p.p. Stella Goldgart, Agnieszka Winiarska, Małgorzata Kaplita, Anna Semkowicz, Anna Gęgotek, Teodor Gąsiorowski, Zofia Zemlak, Janusz Żuławski, Leopold Walczewski i Aleksandra Szemioth (przewodniczaca).

Wszyscy od 20 lat pracują z dużym zaangażowaniem za co wyrażam Im wdzięczność i gratulacje z wyników pracy.

Niestety czas robi swoje i możliwości działania stają się coraz bardziej ograniczone – stan zdrowia nie pozwala na tak wytężoną pracę jak w latach ubiegłych.

Ze względów rodzinnych zespół opuściła p. Bożena Stojanowska-Rajchman.

Z wielkim żalem zawiadamiamy też , że w styczniu 2010 r. zmarła p. Janina Kisiel, – członek Komisji Historycznej.

Sprawozdanie finansowe Skarbnika Oddziału Związku Sybiraków w Krakowie za okres od 2007-2011 r.

Cała dokumentacja za okres sprawozdawczy oraz coroczne bilanse są dostępne dla osób zainteresowanych do wglądu w biurze Zarządu – przy ul. Basztowej 22 w godzinach pełnionych dyżurów.

Środki finansowe na naszą działalność pochodzą tylko i wyłącznie z naszych składek członkowskich. Zarząd nie dysponuje żadnymi innymi funduszami, pochodzącymi z dotacji i od sponsorów.

Nie posiadamy statusu organizacji pożytku publicznego, która mogłaby otrzymywać 1% z podatku dochodowego od osób fizycznych. Byłoby to możliwe dopiero po zmianie Statutu Związku Sybiraków i wymagałoby dodatkowej wyodrębnionej sprawozdawczości finansowej.

Nasze przychody w dwóch poprzednich kadencjach (od 2003-2007 r. i 2008 – VI. 2011 r.) wyglądają następująco.

Rok 2003 2004 2005 2006
osób wpłac. składki 792 654 734 580
wpłacona kwota 41.671,- 33.291,- 43.028,- 29.646,50

 

Rok 2007 2008 2009 2010
osób wpłac. składki 597 480 486 450
wpłacona kwota 35.191,- 26.735,- 32.734,- 27.916,-

Od stycznia do końca lipca 2011r. członkowie wpłacili 22.878,-

Wyniki działalności finansowej

Rok sprawozd. 2007 2008 2009 2010 I-VII 2011
Wynik finansowy 6.240 279 8.875 5.818 ?
ujemny dodatni ujemny ujemny

Wyniku finansowego na koniec roku nie możemy przewidzieć. Na koniec lipca jest dodatni.

Analizując to zestawienie zauważamy, że stosunek przychodów do wydatków w poszczególnych latach jest różny i prawie stale jest ujemny. Rodzi się więc pytanie z czego pokrywamy te nadwyżki kosztów nad przychodami.

Pokrywamy je ze statutowego funduszu specjalnego, który powstał wtedy, kiedy lokaty bankowe przynosiły dużo wyższe odsetki, a wszelkie wyniki dodatnie były przeksięgowywane na ten fundusz. który stale jest na lokacie bankowej. Deficyt ten będzie się pogłębiał w latach następnych.

Z wielką trosk i obawą myślimy o przyszłości naszego Oddziału.

Kazimierz Szymański

Wykonanie wniosków uchwalonych na poprzednim Walnym Zebraniu

Podjęte na zebraniu wnioski zostały przez Zarząd wykonane w trakcie minionej kadencji. Z głównych zaleceń wymienić należy:
1.W wyniku podjętych starań uzyskano 50 – 75 % ulgi za wynajem lokalu przez Związek Sybiraków dzięki staraniom p. Kazimierza Szymańskiego.
2.Wspierano starania i popierano wnioski o poprawę trudnych warunków mieszkaniowych.
3. Członkom Związku bieżąco udzielano informacji i porad dotyczących starań o pozostawione na Wschodzie mienie.
4. Regularnie były prowadzone rozmowy i upomnienia o uregulowanie składek członkowskich, z wpisywaniem do kartotek. Oprócz rozmów bezpośrednich kontaktowano się telefonicznie, a nawet składano wizyty domowe, by zmobilizować do zapłacenia, tak niewysokich składek członkowskich.
5. Łączność z Sybirakami żyjącymi poza granicami Polski jest ciągle utrzymywana, w miarę posiadanych kontaktów.
6. W nawiązaniu do prowadzonych starań o przyznanie uprawnień osób represjonowanych wszystkim Sybirakom do Centrali ZUS zostały przesłane za pośrednictwem Zarządu Głównego Związku Sybiraków spisy członków Związku ze szczegółowymi danymi.

Odsłonięcie tablicy pamiątkowej

Uroczystość odsłonięcia Tablicy odbyła się 17 września 2009 roku w 70-tą rocznicę agresji Armii Czerwonej na Polskę.

Wspomnienie o śp. Janie Grodzickim

W dniu 18 kwietnia 2011 roku zmarł w Krakowie wieloletni Prezes krakowskiego oddziału Związku Sybiraków mgr inż. Jan Grodzicki. Urodził się 7 września 1926 roku w Kosym Dworze w Nowogródzkiem, następnie mieszkał w Wilnie, gdzie dorastał i uczył się. Był uczniem znanego Liceum im. Króla Zygmunta Augusta i członkiem , również znanej, drużyny harcerskiej o nazwie Błękitna Drużyna Żeglarska. Jego ojciec, Kazimier Grodzicki , pełni funkcję Wiceprezydenta Wilna.

W jesieni 1939 roku, wkrótce po wkroczeniu wojsk sowieckich do Wilna, Kazimierz Grodzicki został aresztowany i osadzony w więzieniu na Łukiszkach. W grudniu 1940 roku otrzymał wyrok 8 lat obozu pracy. Wyrok odbywał w łagrze w rejonie Kirowa. Po podpisaniu układu Sikorski – Majski, na podstawie związanej z nim amnestii, został zwolniony w sierpniu 1941 roku. Po opuszczeniu łagru zaginął bez wieści.

Jan Grodzicki w tym czasie, już pod okupacja niemiecką, ukończył gimnazjum w tajnym nauczaniu i zaangażował się w działalność podziemną – wstąpił do Armii Krajowej. W szeregach AK Okręgu Wileńskiego brał udział w walkach Akcji Burza. Po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich na Wileńszczyznę musiał się ukrywać, co nie uchroniło go przed aresztowaniem w grudniu 1944 roku. Tak jak wcześniej jego ojciec – trafił do więzienia na Łukiszkach i otrzymał taki sam wyrok – 8 lat obozu pracy. Miał wówczas 18 lat. Wywieziono go do rejonu Norylska w Krasnojarskim Kraju. Łagier przy kopalni węgla, w którym przebywał, od 1948 roku zaliczono do obozów o kategorii katorżniczej, o zaostrzonym rygorze, gdzie więźniowie byli tylko numerami – Jan Grodzicki miał numer M-450.

Po odbyciu kary w łagrze, ponownie został skazany – na dożywotnie zesłanie w Norylsku, od grudnia 1952 roku. Pracował tam jako ratownik górniczy w kopalni węgla. Po 1955 roku został zwolniony i na przełomie 1955 i 1956 roku wrócił do Polski. Przyjechał do Krakowa, gdzie po przymusowym opuszczeniu Wilna, zamieszkała jego najbliższa rodzina – matka i rodzeństwo. Wkrótce po powrocie rozpoczął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie – ukończył wydział geologiczno-poszukiwawczy i wydział górniczy.

W 1958 roku ożenił się z Janiną z domu Chołdyk. Prace zawodową rozpoczął w jednej z kopalń na Śląsku, następnie pracował w biurze projektów „Geoprojekt” w Krakowie, gdzie szybko awansował i został wieloletnim dyrektorem tego przedsiębiorstwa.

Miał jednego syna, Tomasza, który jest obecnie profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i dziekanem Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum UJ. Doczekał się też dwóch wnuków.

Od czasu powstania Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków, Jan Grodzicki był jego aktywnym członkiem. W połowie pierwszej kadencji Zarządu Oddziału, został Wiceprezesem – na tę i na następną kadencję. Od 1995 roku wybrano go na Prezesa Zarządu Oddziału i pełnił te funkcję nieprzerwanie przez cztery kolejne kadencje, do ostatnich dni życia.

Oprócz działalności w Związku Sybiraków, był członkiem kilku innych stowarzyszeń społecznych i kombatanckich – Wojewódzkiej Rady Organizacji Kombatanckich w Krakowie, Stowarzyszenia łagierników Żołnierzy AK w Warszawie, Towarzystwa Przyjaciół Wilna i Ziemi Wileńskiej, Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Komunizmu (1995 r.) oraz Pomnika płk Ryszarda Kuklińskiego, a także zawodowych m in. Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.

Za swoje zasługi Jan Grodzicki otrzymał wiele odznaczeń, jako najważniejsze należy wymienić: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu odrodzenia Polski, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Partyzancki, Krzyż Zesłańca Sybiru, Honorową Odznakę Sybiraka. Także liczne odznaczenia resortowe – stopnie górnicze, Odznakę Zasłużonego dla Polskiej Geologii i inne.

Pogrzeb śp. Jana Grodzickiego odbył się 26 kwietnia 2011 roku na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, z honorową asystą Wojska Polskiego. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył krajowy kapelan Wojska Polskiego, Ks. płk Józef Guzdek, w koncelebrze z Kapelanem Związku Sybiraków w Krakowie, O. Jerzym Pająkiem. W pogrzebie uczestniczyła wielka rzesza żegnających zmarłego. Były przemówienia.

Sybiracy pożegnali swego Prezesa z wielkim żalem.

Kraków, czerwiec 2011 r.
Aleksandra Szemioth
17 września 2009 roku odbyło się odsłonięcie i poświęcenie

Odsłonięcie Tablicy Pamięci Sybiraków

Skrócony tekst przemówienia prof. Zofii Ciesielskiej

Szanowni Państwo!

Przypadł mi zaszczyt przywitania Dostojnych Gości w imieniu Zarządu Związku Sybiraków w Krakowie.

Na wstępie pragnę z całego serca podziękować za przybycie na naszą skromną uroczystość upamiętnienia Zesłańców Sybiru na przestrzeni dziejów Polski, Tych Zesłańców których prochy pozostały tam na zawsze. Pamięć nasza skierowana jest szczególnie ku TYM, których LOS był również naszym udziałem – do zesłańców z okresu II wojny światowej i po jej zakończeniu.. Obowiązkiem naszym, Sybiraków, którzy mieli szczęście przeżyć, jest zachowanie ich w narodowej pamięci. Czynimy to poprzez ufundowaną przez nas symboliczną Tablicę – Pomnik, usytuowaną w sercu Polski, w Krakowie obok Wawelu.

Jesteśmy zaszczyceni przybyciem i serdecznie witamy Jego Eminencję Księdza Kardynała Stanisława Dziwisza, Pana Wojewodę, Pana Senatora, Autora i Twórcę Tablicy Pamięci Sybiraków – Pana Profesora Stefana Dousę oraz wszystkich przedstawicieli władz wojewódzkich i samorządowych.

Witam serdecznie Wszystkich Państwa, naszych Gości i dziękuję za przybycie dla wspólnego z nami przeżywania uroczystości poświęcenia Tablicy Pamięci Sybiraków.

Na koniec wreszcie, witam z całego serca współgospodarzy uroczystości, współfundatorów – czyli wszystkich Sybiraków, dla których Tablica jest upamiętnieniem naszych wspólnych tragicznych losów, a przede wszystkim upamiętnieniem Najbliższych, których bezimienne mogiły są rozsiane po bezkresnych syberyjskich obszarach.

Chciałabym jeszcze złożyć podziękowania Wszystkim Przedstawicielom Władz Miasta, z którymi kontaktowaliśmy się w trakcie starań o zamieszczenie Tablicy tu, w tym miejscu. Bez zrozumienia i życzliwości jakich od Państwa zaznaliśmy nasza idea nie mogłaby być zrealizowana.

Wyrazy głębokiej wdzięczności w imieniu wszystkich Sybiraków składam za bezinteresowny trud Panu Profesorowi Stefanowi Dousie, Autorowi tej pięknej Tablicy.

Podjęta przez nas, Sybiraków, którzy mieli szczęście przeżyć zesłanie, idea uczczenia pamięci Zesłańców Sybiru obejmuje wszystkich walczących o niepodległość Polski, począwszy od zesłanych w XVIII wieku Konfederatów Barskich, skazanych na katorgę uczestników Powstania Listopadowego i Powstania Styczniowego, poprzez liczne indywidualne i ciągłe skazania na zsyłkę, w okresie zaborów, – aż do okresu II wojny światowej i wielu lat po jej zakończeniu. Wszystkich, których prochy pozostały TAM na zawsze.

Składamy hołd wielkim Sybirakom związanym z Krakowem:

– patronowi Sybiraków – św. Rafałowi Kalinowskiemu uczestnikowi Powstania Styczniowego, wyniesionemu na ołtarze w 1991 roku przez Ojca Świętego Jana Pawła II,
– Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu,
– Księdzu Władysławowi Bukowińskiemu, Słudze Bożemu, współczesnemu nam Sybirakowi, przez wiele lat męczonemu w łagrach i więzieniach za posługi duszpasterskie.

Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 2006 roku w Krakowie. Dzisiaj, 17 września obchodzimy 70-tą rocznicę agresji Związku Radzieckiego na Polskę. Jest to symboliczna, najtragiczniejsza data w życiu Sybiraków.

Przed kilkunastu dniami przeżywaliśmy 70-tą rocznicę pamiętnego 1-go września. Wsłuchiwaliśmy się w wypowiadane słowa, przypominające zbrodnie dokonane na narodzie polskim przez obu okupantów. Niestety, nie usłyszeliśmy nawet wzmianki oficjalnej o aresztowaniach, masowych zbrodniach i wywózkach Polaków na Sybir, o represjach Związku Radzieckiego dokonanych na obszarze ponad połowy ówczesnego Państwa Polskiego, represjach, które dotknęły również tu obecnych Sybiraków. Słyszymy natomiast wiele bezsensownych oskarżeń, podczas gdy pełne ujawnienie dokumentów o zbrodni Katyńskiej, a już nie mówiąc o deportacjach, nadal jest nierealne.

Po 17 września, w latach 1939 –1941, z terenu wschodniej Polski, okupowanej przez Związek Sowiecki w wyniku paktu Ribbentrop – Mołotow aresztowania, zsyłki do łagrów i na Syberię objęły ponad półtora miliona Polaków. Aresztowanych mężczyzn skazywano na wieloletnie wyroki m.in. w łagrach Kołymy i Workuty, skąd większość nigdy nie wróciła. Umierali zagłodzeni, zamęczeni pracą ponad siły. Jeden z tych, który przeżył, wydostał się z Armią Andersa w 1942 roku i pozostał na Zachodzie, powiedział mi po latach: “Tam, w sowieckich łagrach niepotrzebne były komory gazowe, mordowali nas głodem, mrozem i katorżniczą pracą”…

Jak nigdy dotąd, oprócz mężczyzn walczących w obronie Ojczyzny, w bezkresne północne rejony Związku Radzieckiego, w trzech masowych deportacjach, wywieziono setki tysięcy kobiet i dzieci, rodziny skazanych na więzienia i łagry. W oparciu o specjalną decyzję Biura Politycznego w Moskwie wydaną w marcu 1940 roku, równocześnie z “wyrokiem” katyńskim, wywieziono 13 kwietnia z terenu wschodniej Polski wszystkie rodziny Ofiar Zbrodni Katyńskiej.

Dokument skazujący nakazuje (cytuję):

…“przeprowadzić do 15 kwietnia 1940 r. deportacje do północnych rejonów Kazachskiej SRR wszystkich rodzin re¬presjonowanych i znajdujących się w obozach dla jeńców wojennych byłych oficerów armii polskiej, policjantów, służby więziennej, żandarmów, wywiadowców, byłych właścicieli ziemskich, fabrykantów i wysokich urzędników byłego polskiego aparatu państwowego w liczbie 22-25 tysięcy rodzin”.

Brutalność akcji wywozowej, zawsze pod osłoną nocy, grabież dobytku, szykany stosowane w czasie dokonywania deportacji i transportu oraz potworne warunki, w jakie rzucono zesłańców świadczą, że władzy sowieckiej zależało na zniszczeniu elementu polskiego na tych ziemiach. Ten kolejny w dziejach narodu polskiego etap syberyjskiego szlaku był wyjątkowo tragiczny dlatego, że 90% zesłańców stanowiły kobiety i dzieci. Zesłanych osiedlano w szczególnie trudnych warunkach terenowych, przyrodniczych i klimatycznych, w niewiarygodnych wprost warunkach bytowania.

Śmiertelność z głodu, chorób, mrozów i wycieńczenia nadludzką pracą, braku dachu nad głową, brudu i nędzy była wysoka. Do dnia dzisiejszego brak danych jak wielu Polaków tam zmarło i – gdzie są ich mogiły, jeżeli w ogóle są. Najwyższa umieralność była wśród dzieci i osób starszych. Wysoka była również wśród matek, które odejmowały sobie od ust każdy kęs strawy, by dać dziecku. Nieokreślona do dziś ilość sierot tułała się w Domach Dziecka.

Ci, którzy przeżyli wracali do Polski po sześciu latach, dopiero po upływie roku od zakończenia wojny, ale nie do swojej Ziemi i do swych domów, których już nigdy nie odzyskali, a nawet nie zobaczyli…

Kolejna gehenna zesłań rozpoczęła się w roku 1944 i trwała jeszcze szereg lat po wojnie. Dziesiątki tysięcy żołnierzy Armii Krajowej zostało “ukaranych” kilkunastoletnimi wyrokami za to, że walczyli o wolność i niepodległość Polski. Łagry Workuty, Kołymy i Norylska znowu zapełniły się Polakami. Tylko nieliczni zdołali przeżyć i wrócić dopiero wiele lat po zakończeniu wojny, w latach 1953- 1958! Ilu tam umarło z wycieńczenia i głodu? Ilu z nich ma swoje mogiły?

Zesłani na Sybir
Przodkowie nasi – bohaterowie walk o niepodległość;
Ojcowie nasi – Ofiary Zbrodni Katyńskiej, aresztowani, zesłani do łagrów i tam zamęczeni;
Matki nasze – chroniące nas i uczące tam, na zesłaniu słów cichej modlitwy do Matki Najświętszej i wiary w Opatrzność Bożą, która pozwalała nam zachować nadzieję;
Jak że wiele Ich TAM zmarło…
Bracia nasi – żołnierze Armii Krajowej, skazani na zesłanie i śmierć za to, że walczyli o wolną Polskę są wzorem patriotyzmu i poświęcenia dla Ojczyzny.

Im Wszystkim – poświęcamy dzisiejszą uroczystość i pamięć, z nadzieją i przeświadczeniem, że to ostatni taki rozdział w historii Polski. Wdzięczni Panu Bogu za łaskę przeżycia, zachowujemy w modlitewnej pamięci Tych Wszystkich, których prochy są rozproszone po syberyjskich przestrzeniach i w katyńskich mogiłach.

Działalność Komisji Historycznej Krakowskiego Związku Sybiraków

Piękną kartę działalności zapisała Komisja Historyczna Związku Sybiraków w Krakowie, kierowana przez Aleksandrę Szemioth. Jako jedna z pierwszych w kraju, już na początku 1990 roku we współpracy z Muzeum Historycznym Krakowa zorganizowała wystawę pod nazwą „Sybiracy – obywatele polscy – więźniowie i zesłańcy”. W przygotowanie wystawy był zaangażowany cały Zarząd, a liczni członkowie Oddziału wypożyczyli organizatorom swoje pamiątki i cenne dokumenty. Pokłosiem wystawy były darowizny wielu rzeczy, co dało początek zbiorom archiwalnym Komisji Historycznej. Wystawa trwała od kwietnia do połowy czerwca, zwiedziło ją blisko 5 tysięcy osób!

Uzyskawszy w kwietniu 1991 roku oddzielny lokal przy ul. Rzeźniczej Komisja Historyczna mogła we właściwy sposób uporządkować zbiory archiwum historycznego i współczesnego, którego zasoby wciąż się powiększają o przekazywane pamiątki z Syberii, wspomnienia oraz dokumentację wydarzeń współczesnych.

W ramach obchodów Roku Sybiraka w 1993 roku Komisja Historyczna zorganizowała drugą wystawę pod nazwą „Sybiracy, historia i współczesność”. Eksponaty pokazane na wystawie pochodziły ze zbiorów własnych Oddziału. W ciągu dwóch tygodni wystawę obejrzało około 600 osób. W lutym 1995 roku wystawę przeniesiono do Zakopanego.

Ekspozycja krakowska została poszerzona o liczne eksponaty wypożyczone przez Sybiraków zakopiańskich i nowosądeckich z Muzeum Tatrzańskiego. Wystawa funkcjonowała pod nazwą „Sybiracy w 55. rocznicę masowych zesłań na Sybir”, trwała dwa tygodnie i odwiedziło ją około 1400 osób z całej Polski.

Wystawa „Sybiracy – obywatele Polscy — więźniowie i zesłańcy”, prezentowana była w galerii Muzeum Historycznego Miasta Krakowa w okresie od 6 kwietnia do 18 czerwca 1990 roku. Duża ekspozycja – 779 obiektów – ilustrowała zesłania carskie (obrazy i grafiki znanych malarzy i różnego rodzaju publikacje – z muzeów i bibliotek krakowskich) oraz eksterminację Polaków przez władze sowieckie od 17 września 1939 roku (dokumenty, listy, fotografie, przedmioty i ubrania -wypożyczone przez Sybiraków z Krakowa).

Wystawa powstała dzięki wielkiemu zaangażowaniu trzech młodych pracowników Muzeum Historycznego i całego Zarządu I kadencji wraz z Komisją Historyczną oraz wielu członków Oddziału, którzy chętnie użyczyli, z trudem uchronione, pamiątki z Syberii.

Wystawa była znaczącym wydarzeniem dla miasta, zwiedziło ją ponad 5 tysięcy osób.

Wystawa „ Sybiracy — historia i współczesność”, prezentowana była w galerii Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (Dom Polonii w Krakowie), z okazji Roku Sybiraka (1993); trwała 2 tygodnie, od 22 września do 10 października 1993 roku. Zwiedziło ją ponad 600 osób.

Eksponowano 280 obiektów historycznych (w większości oryginałów) i zbiory współczesne dotyczące Związku Sybiraków.

Wystawa „Tak było… Sybiracy”, prezentowana była w galerii Politechniki Krakowskiej w okresie od 26 października do 20 listopada 1998 roku. Pokazano na niej całość zbiorów Komisji Historycznej oraz pewną ilość eksponatów wypożyczonych od członków Związku łącznie około 350 pozycji, w większości oryginałów.

Wystawę przygotowano z okazji 70. rocznicy powstania Związku Sybiraków i 10. rocznicy wznowienie jego działalności. Wystawie towarzyszyło dość duże zainteresowanie mediów, zwiedziło ją ponad 100( osób, w tym liczne grupy młodzieży szkół średnich Zwiedzający otrzymywali folder informujący o najważniejszych wątkach problemu zesłań Polaków na Syberię – od Konfederacji Barskiej po czasy współczesne.

Część zbiorów Komisji Historycznej pokazano na tematycznej wystawie „Polacy w Krasnojarskim Kraju”, zorganizowanej przez kilka środowisk, w Bibliotece Jagiellońskiej w dniach od 28 października do 15 listopada 1999 roku. Eksponowano na niej oryginały wydawnictw, rycin i rękopisów z XIX wieku i starsze – z zasobów Biblioteki Jagiellońskiej, a także eksponaty (głównie etnograficzne) przywiezione z Krasnojarska przez tamtejszych działaczy polonijnych, a także znaczną część zbiorów Komisji Historycznej.

Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków, która była jednym z trzech oficjalnych współorganizatorów wystawy.

W kwietniu 2000 roku Komisja Historyczna przygotowała małą wystawę w XX Liceum Ogólnokształcącym w Krakowie, z okazji odbywającego się tam Międzyszkolnego Sympozjum Historycznego na temat eksterminacji Polaków przez władze sowieckie – Katyń, lagry, deportacje.

„Polacy na Syberii” – to najnowsza wystawa zorganizowana w 2003 r. z okazji 75` rocznicy powstania Związku Sybiraków i 15` rocznicy jego odnowienia – przygotowana przez Komisje Historyczną we współpracy z Krakowskim Oddziałem Instytutu Pamięci Narodowej w formie dużego formatu plansz fotograficznych, przedstawiających kopie dokumentów z archiwum Komisji Historycznej: – łącznie 56 plansz, które były pokazane w Pałacu Sztuki w Krakowie. Wystawa kilka razy przedłużana, trwała prawie trzy miesiące i zwiedziło ją ok. 7 tys. osób, w tym kilka tysięcy młodzieży szkolnej, a to dzięki Prezesowi Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, P. Kazimierzowi Witkowi, który poprzez Kuratorium zapewnił młodzieży wolny wstęp na wystawę.

Wystawa „Polacy na Syberii” jest własnością IPN, który sfinansował wykonanie plansz; jest ona pokazywana w różnych miastach i mniejszych miejscowościach w całej Małopolsce i miała kilka wznowień ( w skróconej wersji) w Krakowie. Ostatnia jej ekspozycja – to powiększone 16 plansz wystawowych (w formie wodoodpornej), które przez całe lato 2010 r. były prezentowane na Plantach Krakowskich; tę wersję wystawy sfinansował Małopolski Urząd Marszałkowski.

Zespół redakcyjny Komisji Historycznej

Aleksandra Szemioth, Teodor Gąsiorowski, Anna Gęgotek, Stella Gołdgart, Małgorzata Kaplita, Anna Semkowicz, Bożena Stojanowska-Rajchman, Helena Szczerbińska, Leopold Walczewski, Agnieszka Winiarska, Zofia Zemlak, Janusz Żuławski

Od września 1989 roku rozpoczęła działalność Komisja Historyczna Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków, stawiając sobie za cel prace nad udokumentowaniem i upamiętnianiem losów Polaków represjonowanych na Wschodzie – w Rosji carskiej i przez władze sowieckie, zwłaszcza w okresie II wojny światowej. Gromadzono wszelkie archiwalia – dokumenty, listy, przedmioty i nieliczne fotografie. Zbiory tego archiwum posłużyły do zorganizowania kilku wystaw – ostatnia we współpracy z Krakowskim Oddziałem IPN jest w formie drukowanych plansz i łatwa do transportu, stąd jest ona eksponowana w różnych miejscowościach (pierwszy raz była pokazana w Pałacu Sztuki w Krakowie w jesieni 2005r). Zebrano też około stu spisanych relacji wspomnieniowych osób, które przeżyły deportację do ZSRR lub były więzione w łagrach sowieckich.

Od 1995 roku zespół Komisji Historycznej rozpoczął swoją bardzo skromną działalność wydawniczą – w serii „TAK BYŁO … Sybiracy” – ukazują się wspomnienia Sybiraków. W tomach od 1 do 14 wydano dotychczas relacje 53 osób. Powyżej przytoczono tytuły kolejnych tomów serii i nazwiska autorów.

Druga seria nosi tytuł „MATERIAŁY ŹRÓDŁOWE”, w niej zdołano wydać tylko dwa tomiki i są to „Materiały źródłowe do dziejów sybirackich w zbiorach komisji Historycznej Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków” – jest to przedstawienie zasobów naszego archiwum. „Listy z Sybiru” – zbiór korespondencji osób deportowanych do krewnych w Kraju i otrzymywane odpowiedzi, a również zbiór listów Polaków więzionych w łagrach, już w latach po zakończeniu wojny, pisanych do Lwowa.

Poza tymi dwiema seriami wydano dwie pozycje:
Józef Emil Dumański „Opowieści Dziadka Jo Jo” – wspomnienia łagiernika spisane dla wnuków, jako dość pogodny esej.
Antoni Ratyński – „Sybiracy, zesłańcy carscy, związani z Krakowem – zbiór biogramów Sybiraków zesłanych za udział w powstaniach narodowych oraz fotografie ich grobów.
Prace wydawniczo-korektorskie zespół Komisji wykonuje jako działalność społeczną, a na koszty druku zdobywamy dotacje, głównie od Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Przewodnicząca Komisji Historycznej
Aleksandra Szemioth